Knipsels

Net werd ik tijdens het opruimen (!) van mijn werkkamer geheel onvoorbereid geconfronteerd met een zwarte bladzij uit mijn creatieve "carriere". Vorig jaar had ik besloten om mee te doen aan de door de Duitse "FUN" uitgeschreven wedstrijd "Fadenspuren der Meister".

Maandenlang had je de tijd om je eigen textile kunstwerkje te maken en het bijzonder leuke (dacht ik toen!) was, dat je elk kwartaal nieuwe aanwijzingen en opdrachten kreeg. Eerst moest er vanzelfsprekend een ondergrond voor je kunstzinnige uitspattingen komen. Nog tijdens onze vakantie heb ik bij slecht (en goed) weer de meest vreselijk gekleurde restjes vilt tot een rechthoekige ondergrond gevilt. Het geheel was in eerste instantie zo lelijk dat ik het snel elke keer, wanneer iemand te dicht bij de voortent kwam, liet verdwijnen. Na een uitgebreid verfbad was ik redelijk tevreden, de nieuwe opdracht was er ondertussen binnen en vrolijk ging ik verder met mijn ontwerpje wat de titel "vissen in de rode zee" moest krijgen omdat ik niets beters kon bedenken. Eigenlijk heb ik niets met vissen, maar dat doet er even niet toe. Nog steeds geheel overtuigd van mijn deelname aan deze uitdaging kon ik bijna niet wachten op de laatste "opdracht"welke uiteindelijk deze vrouw, die niet snel opgeeft, verslagen heeft. "Knip je werkstuk nu in meerdere stukken" stond er luchtig geschreven. Niemand moet nu denken, dat ik mijn best niet heb gedaan. Ik was heus wel van plan om te gaan knippen maar waar en hoe? Het advies waar ik uiteindelijk het meest van opgestoken heb kwam van mijn echtgenoot. Hij vond het een goed idee om dwars door alle vissen heen te knippen. Toen heb ik het ljidend voorwerp (ik bedoel niet mijn man) decent achter in de kast laten verdwijnen en niemand heeft het tot nu toe gemist!

q

Gerade wurde ich beim aufräumen (!) meines Arbeitszimmers völlig unvorbereitet mit einer schwarzen Seite aus meiner kreativen "Karriere" konfrontiert. Letztes Jahr hatte ich beschlossen um beim von der deutschen "FUN" organisierten Wettkampf "Fadenspuren der Meister" mitzumachen.

Monatelang hatte man Zeit um sein persönliches textiles Kunstwerk zu schaffen und das allertollste (dachte ich damals!) waren die Aufträge die man alle drei Monate bekam. Erst musste ein Hintergrund für spätere künstlerische Aktionen gemacht werden. Noch während unserer Ferien habe ich bei schlechtem (und guten) Wetter scheusslich gefärbte Filzreste zu einem Viereck zusammen gefilzt. Das ganze war am Anfang so hässlich, dass ich es jedesmal schnell verschwinden liess sobald jemand in meine Nähe kam. Nach einem gründlichen Farbbad war ich ganz zufrieden, den neuen Auftrag hatte ich inzwischen erhalten und so begann ich frohen Herzens an meinem Entwurf, dem ich den Titel "Fische im roten Meer" gegeben hatte, weil mir nichts gescheiteres eingefallen war. Eigentlich interessieren mich Fische kaum aber das tut nichts zur Sache. Noch immer in voller Überzeugung von meiner Teilnahme an dieser Herausforderung las ich den letzen Auftrag welcher schliesslich am Ende die Frau, welche doch nicht schnell die Flinte ins Korn wirft, gebrochen hat. "Schneide nun die Arbeit in mehrere Teile" stand da ganz unschuldig. Niemand darf jetzt denken, dass ich mich nicht angestrengt habe. Ich wollte wirklich schneiden, aber wie und wo? Der beste Rat der mir sehr geholfen hat, kam ganz unerwartet von meinem Ehemann. Er hatte die tolle Idee um alle Fische einfach durchzuschneiden. Ich habe das gute Stück (ich meine nicht meinen Mann) dezent hintem im Schrank verschwinden lassen und bis heute hat keiner mehr danach gefragt!